به نام دادار هرمزد فروغمند فرهمند
پيام پژند بسان پرستوها پرواز کرد و روانش بفرشکردي برامش جاودان رسيد اما براي بازماندگانش تا بديدار مينوي نژند بر جاي گذاشت. پيام از پيله گيتي ياييش برون رفت و پروانه شد. پيام دسته گلي از گلهاي خوش بو و رنگارنگ و زيباي پاکي و راستي و مهرباني و دوستي و فروتني و خردمندي و دانايي بود. شگفت که درازاي زندگي پيام هم بسان گلها به اندازه درنگي، کوتاه بود و خيلي زود پژمرد. پيام پرتويي از روشنايي اهورايي بود. پيام جواني بود که به پيري نرسيده از فرزانگي به فرهيختگي رسيد. پيام تنها جگرگوشه و پور مادر و پدر فداکارش نبود. پرپر شدن پيام در پيش چشمان پرنا و همه خويشان و دوستانش دشوار و سهمگين و اندوه گين بود. پيام براي پويا و همه خاندانش زبانزد پايداري و پهلواني و پويايي بود. پيام جوانمردي بود که دليرانه در جواني مرد. پيام، گويا رونوشتِ سرنوشت داييش ورهرام و نياکانش سياوخش و سهراب بود. پيام چونان سوشيانسي بايد سالهاي درازي زخم بر رودِ چنگِ سازکرده ي زندگي اش مي نواخت تا نواي خوش و پژواک انديشه و گفتار و کردار نيکش همه را سودرسان باشد. اما افسوس که تازش اهريمني خرچنگ خرفستر بدخيم پليد پتياره، ناگهان ناباورانه بجادويي، زخم کاري بر جانش زد و پيوند ميان تن و روانش را گسست. کوچ پيام دود سوزناک و اشک آوري در دودمانش بپا کرد که تواني بر دم برآوردنشان و چشم گشودن بر تيره روزيشان نيست. در داستان کشته شدن سياوخش در شاهنامه چه خوش گفت فردوسي پاکزاد که:
يکي بد کند نيک پيش آيدش جهان بنده و بخت خويش آيدش!
يکي جـز بنيکي، جهان نسپرد همـي از نژنــدي فـــرو پژمــرد!
اما اکنون پيک پيام فرامي رسد که براي رامش من در پناه ايزد آذر و سروش پاک در سپنتامينو، همچون من که با همه درد و رنج، در همه هنگام بيماري جانکاه همواره خشنود و خرسند بودم و از زودرسي زمانه ام گلايه نکردم و نناليدم و خم بر ابروان خود نياوردم و هيچگاه فسرده نشدم، استوار و روشنروان باشيد. افسوني نداريد جز اينکه شکيبايي پيشه کنيد و مويه نکوهيده نکنيد تا پس از اين جدايي کوتاه، همگان در گروتمان و در کانون سرود، به هنگامي دراز دگربار به هم بپيونديم. روانش شاد
ايدون باد ايدون تر باد
دهم خوردادماه 1389 خيامي
